راننده های ماشین سنگین بیشتر وقت خود را در جاده ها می گذرانند تا کالاهای مورد نیاز را در سراسر کشور حمل کرده و به دست مصرف کننده نهایی برسانند. آنها با چالش ها و خطرات زیادی مانند ترافیک، تنوع آب و هوا، خستگی، تنهایی و در بعضی مواقع سرقت بار یا قطعات ماشین هایشان در زمان توقف برای استراحت روبرو هستند (در کشورهای دیگر مکان هایی را به عنوان پارکینگ و استراحت شبانه کامیون ها در نظر گرفته اند که امنیت بیشتری به نسبت جاده ها دارد). به همین دلیل آن ها همیشه به دنبال راه هایی هستند تا این زمان طولانی را به بهترین نحو و با بهترین کیفیت سپری کنند. این موضوع باعث شده آنها فرهنگ و زبان خاص خود مانند روش سلام کردن به یکدیگر با بوق، دست تکان دادن یا چراغ زدن و ... را ابداع کرده و طی سالیان طولانی از آن استفاده کنند.
بوق زدن یکی از روش های رایج ارتباط بین راننده های ماشین سنگین به ویژه در ایران به خصوص در بزرگراه ها و جاده های روستایی است. این کار می تواند پیام های مختلفی از جمله مانند هشدار، سپاس، سلام کردن و ... را منتقل کند، اما پیام معمول و دوستانه ترین آن یک سلام ساده است.
وقتی دو راننده ماشین سنگین در جاده از کنار هم یا حتی یک خودروی سبک در جاده های خلوت عبور می کنند، اغلب بوق یا چراغ می زنند تا به هم سلام کنند. این علامت در فرهنگ ایرانی احترام و همبستگی است، همچنین راهی برای شکستن تکرار و انزوای رانندگی. در خصوص خودروهای سنگین این یک راه برای اعتراف به این است که آنها حرفه، علاقه و سبک زندگی مشترکی دارند. البته در سایر کشورها راه های دیگری از زبان اشاره بین رانندگان رایج است. در آمریکا و کانادا رانندگان تراک و کشنده که با شلوارهای جین، پیراهن های چهارخانه، پافرهای گرم و کلاه کپ شناخته می شوند، برای سلام کردن با یک دست نقاب کلاه خود را لمس می کنند.
در بعضی مواقع رانندگان خوش سلیقه بوق هایی با صدای خاص را بر روی کشنده یا کامیون خود نصب می کنند که در نوع خود برای سایر رانندگان تازگی و جذابیت دارد. البته راننده های کشنده و یا کامیونی هستند که با انتخاب بوق های گوش خراش موجب آزار سایر رانندگان می گردند.
بوق زدن همچنین میتواند حس اجتماع و تعلق بین راننده های تریلی و کامیون ایجاد کند. آنها ممکن است یکدیگر را شخصا نشناسند، اما میدانند که بخشی از یک خانواده بزرگ هستند. رانندگی کامیون یا کشنده بیشتر از این که یک شغل باشد، یک سبک زندگی است و این رفتارها بخشی از این سبک است. راننده های ماشین سنگین ممکن است علایق، نظرات و ترجیحات مختلفی داشته باشند، اما یک نقطه مشترک دارند:
عشق به جاده و راننده ی ماشین سنگین بودن
بوق زدن همچنین میتواند راهی برای بیان تحسین و قدردانی از یکدیگر باشد. راننده های کامیون و کشنده به خودروهای خود که نه تنها منبع درآمد آنها، بلکه خانه و همراه آن ها نیز هستند افتخار می‌کنند. در برخی بوق زدن برای تحسین رانندگانی است که کشنده یا کامیون خود را با طراحی خاص زیباتر یا تیونینگ کرده اند. چرا که کابین کشنده در واقع خانه اول این رانندگان است. خیلی از آن ها قبل از سوار شدن به ماشین و برای احترام و حفظ پاکیزگی این خانه (کابین کشنده)، کفش های خود را از پا در می آورند.
پس بوق زدن فقط یک صدا نیست، بوق زدن یک زبان است، یک ابراز است، ابزاری برای نشان دادن دوستی و سلام.
پس راننده های ماشین سنگین، بوق بزنید، و جاده را زنده کنید.
البته تا جایی که این صدا باعث ایجاد مزاحمت برای سایر راننده ها به خصوص راننده های کم تجربه خودروهای سواری نشود.
شما هم اگر راهی برای سلام کردن در جاده ها می شناسید یا از آن استفاده می کنید برای ما در قسمت نظرات بنویسید.